Դիվերսանտների արկածները Սիսիանում

Սիսիանի գյուղերում հայախոս երկու ադրբեջանցիներ են հայտնվել:

Ավելին՝ նստել մարդկանց հետ ասել-խոսել, ջան ասել, ջան լսել, կերել խմել դուրս են եկել:
Այնուհետև, հաջորդ գյուղում, ուտուշ խմուշից, ճամփա դնելուց հետո նոր, պատահաբար պետք է պարզվի, որ վերջիններս ադրբեջանցիներ են:
Զավեշտալին այն է, որ անգամ տեղացիներն ասում են, որ նրանք մոլորվել ու «պատահաբար» հայտնվել են սահմանից ուղիղ 10 կմ հեռավորության վրա գտնվող հայկական գյուղերում:
Իսկ այն, որ այնտեղ ամենուր հայկական գրառումներ կան, մարդը տեսնում է, որ հայերեն են խոսում, ոչ թե կաշկանդվում է դրանից, հետ գնում, փախչում, թաքնվում մարդաշատ վայրերից ու հեռու մնում բնակավայրերից, այլ առանց մտորելու ու առանց մտավախության մտնում են հայի տուն:
ՈՒ դա դեռ քիչ չէ, մաքուր հայերեն խոսում, հրավեր ընդունում, հացի սեղան նստում, հետո էլ գոհ ու բավարարված գնում հաջորդ հյուրընկալ հայի տունը:
Ինչ ասեմ՝ հալալ է «մոլորյալ ու մեղք ադրբեջանցիներին»:
Կրկնակի հալալ է, որ «շարքային» ադրբեջանցի զինվորը տիրապետում է մաքուր հայերենին:
Հիմա դուք լու՞րջ կարծում եք, որ սրանք մոլորյալներ են, ու որ միամիտ, առանց խոչընդոտի, իրենց ոտքով եկել հասել են մեր գյուղերը:
Դուք դեռ հավատու՞մ եք նման հեքիաթների:
Լավ, ընդունենք, իրոք մոլորվել են, բա ու՞ր են մեր սահմանապահները, ինչպե՞ս է ստացվել, որ չեն նկատել նրանց ապօրինի մուտքը:
Նույն հաջողությամբ այդ զինվորների թիվը երկուսի փոխարեն կարող էր հասնել օրինակ՝ հարյուրի:
Բա հետո, ինչե՞ր էինք արձանագրելու:
Այս աստիճան բարդա՞կ է սահմաններին, թե՞ բաց դռների օր է հայտարարված, որ ազատ ելումուտով ադրբեջանցի ենք «դիմավորում»:
Պարզից էլ պարզ է, որ դրանք պատրաստված կադրեր են եղել, ու որ հաստատ չեն մոլորվել:
Հիմա տեսնենք, եթե չդատեն, գոնե փոխանակելու՞ են հայ գերիների հետ, թե՞ «խաղաղության ջատագովները» բարի կամքի դրսևորումով հետ են տալու թշնամուն:
Ակամա, աչքիս առաջ է գալիս 2 շաբաթ առաջվա, նույն այդ տարածքում տեղի ունեցած դրվագը, երբ անգեղակոթցի «ուստեն», բլոտի սեղանի շուրջ բացատրում էր, թե ինչպես է «Սերժը 15 թվին ստորագրել, որ 2020 թվին թորքերը գան, Իշխանասարի վրա նստեն, ու որ դա իրենց սովետի սահմանն է, Նիկոլն ի՞նչ մեղք ունի»:
Տեսնես նույն «ուստեն» կասի՞, որ 15 թվին, երբ Սերժը «ստորագրում էր», այսօրվա դեպքե՞րն էլ էր մեջը ներառված, թե՞ այս մեկը կարող է այս «մի հարիֆի» մեղքը լինի:
Ինչևէ, ողբերգություն է:
Երևանի կենտրոնից մինչև սահման բարդակ է:
Անտեր ու անտիրական երկիր է:
Հո, զոռո՞վ չէ:

Դավիթ ԿԱՐԱՊԵՏՅԱՆ

Մեկնաբանություններ